Հայ կանայք դարեր շարունակ ունեցել են առանցքային դեր ինչպես ընտանիքում, այնպես էլ հասարակական կյանքում։ Նրանք եղել են մշակույթի, կրթության, հավատքի ու ազգային ինքնության պահապանները։ Մեր պատմության բազմաթիվ կարևոր պահերին հայ կանայք հանդես են եկել որպես ուժեղ, խիզախ ու նվիրված անհատներ։

Հայ միջնադարյան թագուհիները՝ ինչպես օրինակ Զաբել թագուհին, ոչ միայն զարդարել են արքունիքը, այլ նաև առաջնորդել են, կռվել ու պահպանել երկրի անկախությունը։ Իսկ մեր օրերում հայ կանայք շարունակում են հաջողությունների հասնել գիտության, արվեստի, քաղաքականության, բիզնեսի և այլ ոլորտներում։

Չնայած պատմության ընթացքում նրանց բախվելուն բազմաթիվ դժվարությունների՝ հայ կանայք միշտ պահպանել են իրենց արժանապատվությունը, խոհեմությունն ու հոգատարությունը՝ դառնալով սերունդների համար ներշնչման աղբյուր։

1․ Ծանոթացի՛ր ,,Կարդում ենք Աղայան,, նախագծին։
2․Նրա գործերից ընտրի՛ր որևէ ստեղծագործություն, որը չես կարդացել։ Կարդա, բլոգում գրիր քո կարծիքը, տպավորությունը ստեղծագործության վերաբերյալ։

_ Հայրի՛կ, ինչու՞ մեր Բողարը
Միշտ հաչում է լուսնի վրան.
Մի՞թե պայծառ լուսնյակըՄեկ վնա՞ս է տալիս նրան:
_ “ Ո՛չ, որդյակ իմ, ոչ թե վնաս
Այլ լույս, միայն լույս է տալիս,
Իսկ շանն՝ իբրև գայլի ցեղի,
Լույսը գիշերը դուր չի գալիս:
Բայց լուսինը խոմ չգիտե՞,
Որ իր վրան հաչողներ կան, —Նա լուռ ու մունջ՝ բակ բոլորած՝
Շարունակում է իր ճամփան:
Մենք էլ, որդյա՛կ, լուսնի նման
Պետք է լույս տանք մութ աշխարհին,
Եվ համարենք, թե չենք լսում
Մեզ վրա զուր հաչողներին”:

Վահան Աղայանի այս բանաստեղծությունը շատ պարզ, բայց խորիմաստ ստեղծագործություն է։ Այն ներկայացնում է մի հետաքրքիր տեսարան՝ երբ Բողար անունով շունը միշտ հաչում է լուսնի վրա, ու փոքրիկը հետաքրքրվում է՝ ինչու։ Հայրը շատ խորը պատասխան է տալիս․ պարզվում է՝ շունը հաչում է լույսի վրա, որովհետև իր «գայլային» բնազդով մութն է սիրում, լույսը՝ ոչ։ Իսկ լուսինը լուռ է, նա շարունակում է իր լույսը տարածել, նույնիսկ եթե հաչում են իր վրա։

Այս փոքրիկ երկխոսության մեջ մի ամբողջ կյանքային փիլիսոփայություն կա․ մարդիկ էլ պիտի լինեն լուսնի նման՝ լուռ ու հաստատուն իրենց բարի գործերը անեն, լույս տան, անգամ եթե շատերը չհասկանան կամ քննադատեն։

Ինձ շատ դուր եկավ այս միտքը։ Այն սովորեցնում է չվախենալ քննադատությունից, չընկրկել հաչոցներից, այլ վստահ շարունակել լույս տալ աշխարհին՝ յուրաքանչյուրն իր ձևով։

1)Հայտարարում ազատվեք արմատանշանից․

2)Պարզեցրե՛ք արտահայտությունը․

3)Արտադրիչը դուրս բերեք արմատանշանի տակից․

4)Հաշվե՛ք արտադրյալը․

5)Բացե՛ք փակագծերն ու պարզեցրե՛ք արտահայտությունը.

Задание № 40 (таб. № 22).
Вместо точек вставьте нужное окончание.

-ОМ -ЕМ -ОЙ -ЕЙ

мясо с рисом (рис) 6. бутерброд с рыбой (рыба) 7. творог со сметаной (сметана) 8. суп с мясом (мясо) 9. салат с яйцом
(яйцо) 10. хлеб с ветчиной (ветчина)

Вчера я был в цирке с братом. (брат). 2. Я хочу поговорить с преподавателем. (преподаватель). З.Антон танцевал с Олей. (Оля). 4. Миша играл в шахматы с сестрой. (сестра).

Я хочу пойти в театр с другом. (друг). 6. Иван хочет пойти в кино с подругой. (подруга). 7. Преподаватель разговаривал с Игорем. (Игорь). 8. Декан говорит со студентом. (студент). 9. У нас была встреча с писателем. (писатель). 10. Андрей был на вечере с Таней. (Таня).

Задание № 48 (таб. № 27).
Вместо точек вставьте нужное окончание. (Форма именительного падежа, данная в скобках, поможет вам).
-ОМ -ОЙ

чай с лимоном (лимон) 2. кофе с сахаром (сахар) 3. какао с молоком (молоко) 4. бутерброд с колбасой (колбаса)

Задание № 55.
Вместо точек вставьте нужное окончание.
-А -Я -У -Ю -Ы -И -Е

1. Маша идёт из библиотеки. 2. Студенты едут в общежитие. 3. Мама пришла с почты. 4. Мы идём на станцию метро. 5. Преподаватель сейчас в аудитории. 6. Сергей учится в институте. 7. Дети идут в школу. 8. Виктор живёт в общежитии. 9. Антон приехал из Петербурга. 10. Наташа работает в поликлинике. 11. Ли приехал из Китайа.
2. Вчера мы были на концерте. 13. Откуда ты идёшь? — Из общежития. 14. Кирилл идёт на лекцию.

Задание № 88 (таб. № 43).
Вместо точек вставьте нужный глагол.
ЕХАТЬ ЕЗДИТЬ ПОЕХАТЬ

1. Вчера студенты ездили в Суздаль. (едут, ездили, поедут).
2. В следующее воскресенье мы поедем на экскурсию во Владимир. (едем, ездили, поедем).
3. В прошлом году летом Мария ездила на родину. (едет, ездила, поедет).
4. Вы хотите поехать в Петербург? (ехать, ездить, поехать).
5. Сейчас 5 часов. Люди едут с работы домой. (едут, ездили,
   поедут).
6. Вы давно ездили в Киев? (едете, ездили, поедете).
7. Здравствуй, Виктор! Куда ты едешь? (едешь, ездил, поедешь).
8. В субботу мы хотим поехать за город. (ехать, ездить, поехать).
9. Завтра я поеду в лес за грибами. (еду, ездил, поеду).
10. Осторожно! Сюда едет машина! (едет, ездила, поедет)

Упражнение 35

Беспрестанно гудят пар…возы уходят длинные шелоны сколько было песен перепето как смеялась старая гармошка а что именно вы х…тите мне под…рить какие-нибудь игрушки для д…тей стой кто идет и вдруг за окном раздалось чудн… пение то был мален…кий ж…вой соловей он узнал, что император заб…лел, и прилетел, чтобы утешить его он сидел на ветк… и пел

поезд уже ушел, а я ст…ял еще на платформ… в руке у меня был маленьк… предмет этот пакет оставил мне при прощании американск… профессор дома я развернул бумаг… и ув…дел коричнев… листок

1.Որքան է 0,1 մոլ քանակով հելիումի ատոմների թիվը:

0.1*6.022*10²³=6.022*10²²

2. Որքան է 2,03* 10 23 թվով արծաթի մոլեկուլների քանակը (մոլ):

n=N/N_A=2.03*10²³/6.022*10²³

n=0.337 մոլ

3. Հաշվել N2O5 ում տարրերի զանգվածների բաժինները:

N: 14×2=28

(O): 16×5=80

28+80=108

28/108*100=25.93%

80/108*100=74.07%

N – 25.93%

O – 74.07%

Фильм Liverleaf (Misumisou), снятый режиссёром Эйсуке Найто и основанный на манге Рэнсуке Ошикири, является жестокой и бескомпромиссной историей о травле, мести и психологическом разрушении. Действие фильма разворачивается в небольшом японском городке, где главная героиня, Харука Нодзаки, сталкивается с жестокостью своих одноклассников. После того как её семья погибает в пожаре, она погружается в пучину гнева и жажды мести. Однако Liverleaf — это не просто кровавый триллер, а глубокое исследование человеческой природы и последствий жестокости, одиночества и невыносимой боли.

Главная героиня, Харука Нодзаки (Анна Ямада), вместе со своей семьёй переезжает из Токио в сельский город в поисках спокойной жизни. Однако вместо мирного существования она становится мишенью для беспощадной травли со стороны одноклассников, во главе с жестокой Таэко Огуро (Ринка Одани). Ситуация стремительно ухудшается, а её попытки найти поддержку заканчиваются неудачей. Кульминацией её страданий становится поджог её дома, в результате которого погибают её родители, а младшая сестра получает тяжёлые травмы. Потеряв всё, Харука оказывается в полном одиночестве. Холодный, заснеженный пейзаж города подчёркивает её внутреннюю опустошённость. Вместо того чтобы стать символом чистоты и спокойствия, снег превращается в безмолвного свидетеля жестокости, символизируя эмоциональную замкнутость и неизбежность насилия. Найто использует эту контрастность, усиливая драматизм происходящего и предвещая неминуемый взрыв ярости.

Одна из самых сильных сторон фильма — это превращение Харуки из жертвы в мстителя. Пережитая трагедия пробуждает в ней затаённый гнев, и её боль трансформируется в решимость наказать своих обидчиков. Однако её путь к мести не выглядит героическим — напротив, каждая её жестокая расправа заставляет зрителя задуматься: действительно ли месть — это справедливость, или же это путь к окончательному разрушению личности?

Фильм показывает, что насилие порождает только ещё большее насилие. Каждый акт возмездия становится всё более ужасающим, а психологическое состояние Харуки стремительно деградирует. В этом процессе она теряет остатки человечности, превращаясь в нечто столь же страшное, как и её мучители. Вместо того чтобы вернуть себе контроль над жизнью, она становится заложницей ненависти, что делает фильм гораздо более трагичным, чем обычные истории о возмездии.

Фильм Liverleaf не просто показывает отдельный случай жестокости — он демонстрирует ужасающую реальность травли, особенно распространённой в японских школах. Зритель видит, как травля становится частью коллективного сознания, когда жестокость оправдывается нормами группы, а вмешательства взрослых либо недостаточно, либо вовсе отсутствует.

Интересно, что даже мучители Харуки не показаны как карикатурные злодеи. У каждого из них есть свои страхи, комплексы и внутренние конфликты, которые, однако, не делают их действия менее отвратительными. В этом фильме нет абсолютно правых или абсолютно виноватых — есть лишь бесконечный цикл насилия, который разрушает всех, кто в него вовлечён.

Эйсуке Найто использует визуальный стиль, который делает фильм ещё более напряжённым. Заснеженные пейзажи создают ощущение отчуждённости и замкнутости, подчёркивая изоляцию героини. Камера работает так, чтобы усилить дискомфорт зрителя: сцены насилия сняты без излишней стилизации, что делает их ещё более жестокими и реалистичными.

Фильм не играет на зрительских ожиданиях — в нём нет лёгкого пути к разрядке. Насилие подаётся не как что-то зрелищное, а как мучительный процесс, разрушающий всех его участников. В этом и заключается главное отличие Liverleaf от обычных фильмов о мести: он заставляет зрителя не сопереживать жестокости, а ужасаться ей. В конечном итоге Liverleaf заставляет зрителя задуматься о моральных аспектах возмездия. Когда насилие заходит слишком далеко, можно ли считать его оправданным? Фильм показывает, что месть не приносит облегчения, а лишь создаёт новые страдания. В финале остаётся вопрос: если насилие — это единственный выход, не превращает ли оно нас в тех самых монстров, против которых мы боремся?

Liverleaf — это не просто кровавый триллер, а психологически тяжёлое исследование человеческой природы. Он показывает, как жестокость разрушает жизнь, как отчаяние превращает людей в чудовищ и как месть никогда не является настоящим избавлением. Этот фильм не предлагает лёгких ответов, оставляя зрителя с чувством тревоги и пустоты.

Это тяжёлый, но важный фильм, который заставляет задуматься о природе насилия и его последствиях.

1.Կարդա՛ պատմվածքը, քո բառերով փոխադրի՛ր:

Պատմվածքը տեղի է ունենում Լոռու գյուղերից մեկում, երբ նոր էր բացվել Թիֆլիսից Կարս գնացող երկաթուղին: Ուհանես բիձեն իր ընկերներին պատմում է, թե ինչպես նկատել են երկաթուղու շինարարությունը: Սկզբում մարդիկ չէին հասկանում, թե ինչ են անում այնտեղ աշխատողները, բայց հետո պարզվում է, որ երկաթուղի են կառուցում:

Գյուղացիները տարբեր կարծիքներ ունեն երկաթուղու մասին: Որսկան Օսեփն ասում է, որ երկաթուղու աղմուկից վայրի կենդանիները փախչում են, իսկ հովիվը նշում է, որ քարափները քանդում են, ինչն իրեն ցավ է պատճառում:

Նրանց վեճի ընթացքում օտարականներից մեկը, ով աշխատում էր երկաթուղու վրա, գալիս է գյուղից ալյուր գնելու: Ուհանես բիձեն, ըստ ավանդույթի, նրան ալյուրը տալիս է անվճար, քանի որ իրենց մոտ ընդունված է չվճարել հացի համար:

Վեճը շարունակվում է այն մասին, թե արդյոք պետք է օտարներից գումար վերցնեն: Ոմանք կարծում են, որ պետք է, քանի որ նրանց շատերը գալիս են օգտվելու գյուղից: Ուհանես բիձեն, սակայն, պնդում է, որ գյուղացիները պետք է հյուրասիրեն իրենց, անգամ եթե նրանք օտար են:

Պատմվածքի վերջում երկաթուղու սուլոցը հնչում է ձորերում՝ ցույց տալով, որ քաղաքակրթությունը մոտենում է գյուղին:

2. Դո՛ւրս գրիր խոսակցական և բարբառային բառերը, բացատրի՛ր բառարանով:

Ճալում (ճալումը) — Խոտանոց, արոտավայր։

Ջաղացի կտեր — Ջրաղացի տեղամաս։

Կազեթ — Թերթ, լրագիր։

Ձենիցը խրտնեցին — Աղմուկից վախեցան։

Դագանակ — Մեծ փայտե գավազան։

Մղկտում — Հոգեբանորեն ցավ զգալ, հառաչել։

Ղարիբ — Օտար, անհայտ։

Ալյուր չափել տալ — Ալյուր տալ ինչ-որ մեկին (հաճախ անվճար)։

Ադաթ — Ավանդույթ։

3. Քո կարծիքով, երկաթուղին ի՞նչ վնաս և օգուտ կբերի գյուղին:
Օգուտներ՝ Կապը կբարելավվի գյուղի և մյուս բնակավայրերի միջև, ինչը կարող է հեշտացնել առևտուրը։ Գյուղացիները կարող են վաճառել իրենց արտադրանքը ավելի մեծ շուկաներում։ Նոր աշխատատեղեր կարող են առաջանալ՝ կապված երկաթուղու հետ։

Վնասներ՝ Երկաթուղու աղմուկը կարող է խանգարել վայրի կենդանիներին և գյուղացիներին։ Բնության որոշ հատվածներ կարող են քանդվել կամ փոխվել՝ երկաթուղի կառուցելու համար։ Գյուղի ավանդական կենսակերպը կարող է փոփոխվել։

4. Ըստ գյուղացիների՝ երկաթուղին ինչ վնաս և օգուտ կբերի գյուղին:
Գյուղացիները հիմնականում մտածում են, որ երկաթուղին վնասներ կբերի՝ Օսեփն ասում է, որ աղմուկից վայրի կենդանիները փախչում են։
Հովիվը դժգոհում է, որ քարափները քանդում են, ինչը նրան հոգեբանական ցավ է պատճառում։ Որոշ գյուղացիներ, սակայն, չեն կարծում, որ երկաթուղին վնասակար է և վստահ են, որ այն կարող է օգուտ բերել՝ կապելով գյուղը արտաքին աշխարհի հետ։

5. Թումանյանը այս պատմվածքի միջոցով ինչ էր ուզում ասել իր ընթերցողին. ի՞նչ հասկացար:
Թումանյանը ցույց է տալիս նոր տեխնոլոգիաների մուտքը գյուղական կյանք, և այն, թե ինչպես գյուղացիները տարբեր կերպ են արձագանքում դրան: Նա պատկերում է հին ավանդույթների և նոր ժամանակների բախումը։ Ուհանես բիձեն ներկայացնում է հյուրընկալության, ավանդական բարքերի և բարոյականության կարևորությունը, մինչդեռ մյուս գյուղացիները մտածում են ավելի գործնական և նյութական կողմերի մասին։

Թումանյանը հավանաբար ուզում էր ընթերցողներին մտածել տալ, թե ինչպես կարելի է համատեղել հին ու նոր արժեքները, ինչպես պահպանել ավանդույթները՝ նորին հետ համընթաց քայլելով։

1898 թվին նոր էր բացվել Թիֆլիսից Կարս գնացող երկաթուղին։ Լոռու գյուղերից մեկում մի իրիկնադեմ Ուհանես բիձու դռան գերանների վրա նստոտած զրույց էինք անում։ Ուհանես բիձեն մեզ պատմում էր, թե ինչպես սկսվեց երկաթուղու շինությունը։

«Մի տարի ես ու մեր Սիմոնը ներքի ճալումը ճիպոտ էինք կտրում»։— Էսպես էր պատմում նա։

«Մին էլ տեսանք մի քանի սիպտակ շլապկավոր մարդիկ ներքևից դուրս եկան ու ջուրնիվեր, ջուրնիվեր գնացին։

— Ասի՝ հե՛ Սիմոն։

— Թե՝ ի՞նչ ա։

— Ասի՝ էստեղ մի բան կա։

— Թե՝ ի՞նչ պըտի ըլիլ, ճամփորդ մարդիկ են, կարելի ա ճամփեն կորցրել են, իրենց համար գնում են։

— Ասի՝ չէ, էստեղ մի բան կա, ետնա կիմանաս։

Եկանք տեսանք Տերսանց ջաղացի կտերը մի սիպտակ փետ ա տնկած։

— Ասի՝ հե՛ Սիմոն։

— Թե՝ ի՞նչ ա։

— Ասի՝ հիմի տեսնո՞ւմ ես։

— Թե՝ էս ի՞նչ ա որ։

— Ասի՝ հալա դեռ կաց, ետնա կիմանաս․․․

Սրանից մի քանի ժամանակ անցկացավ— մին էլ տեսնենք կազեթ եկավ, թե՝ բա՜ երկաթուղու ճամփեն դեսն են տանում․․․

— Ասի՝ հե՛ Սիմոն։ ​— Թե՝ ի՞նչ ա։

— Ասի՝ հիմի տեսա՞ր՝ խոսքս որտեղ դուրս եկավ…

— Ա՛յ լեզուդ պապանձվեր, հա՛,— ձայն տվեց էն կողմից որսկան Օսեփը։

— Ա՛յ աղա, ընչի՞ ես էդպես ասում, ի՞նչ մի վնաս բան ա երկաթուղին,— մեջ մտան մի քանի գյուղացի։

— Վնաս չի, բա ի՞նչ ա, եկավ ձորերումը ծղրտաց, էլ պախրա չմնաց, կխտար չմնաց, ձենիցը խրտնեցին, փախան կորան։

— Պախրեն ու կխտարը չէ, հավատա, ես էլ կկորչեմ,— խոսքն առավ մի հովիվ, որ դագանակին հենված կանգնած էր։— Գնում եմ քարի գլխին կանգնում եմ, ձորերին մտիկ եմ անում, որ էն քարափները քանդելիս տեսնում եմ, սրտիս ծերը մղկտում ա, ոնց որ թե մարդի երեխեն թշնամու ձեռին քրքրելիս ըլեն, ու մարդ կարենա ոչ թե օգնի…

— Չէ՜, շատ բան կփչանա,– սրա հետ էլ հառաչեցին մի քանիսը։

Ու սկսվեց վեճը երկաթուղու վրա, թե երկաթուղին օգուտ էր բերելու, թե վնաս։

Էդ վեճի ժամանակ երկաթուղու գծի վրա աշխատող օտարականներից մինը ձորիցը դուրս եկավ ու մոտեցավ մեզ։

— Բարի իրիկուն ձեզ։

— Աստծու բարին, ուստա։

— Ինձ մի չափ ալյուր է հարկավոր, ձեզանից ո՞վ ալյուր կծախի,— դիմեց օտարականը ամենքիս։

— Ո՞րտեղացի ես, ուստա,— հարցրեց Ուհանես բիձեն։

— Օսմանլվի հողիցն եմ։

— Ուհանես բիձա, հալա մի հարցրու տես ո՞ր քաղաքիցն ա,— խնդրեց մի գյուղացի։

— Քու քաղաքի անունն ի՞նչ ա, բարեկամ,— կրկին հարցրեց Ուհանես բիձեն։

— Սըվազ։

— Սըվա՜զ,— երկարացնելով ու խորհրդավոր կրկնեց Ուհանես բիձեն։

— Ի՞նչ ասավ, Ուհանես բիձա։ ​ — Սըվազ…

— Պա՛հ, քու տունը չքանդվի…— ծափ տվին ու ծիծաղեցին մի քանի գյուղացի։

— Էնտեղից էստեղ քանի՞ ամսվա ճանապարհ է,— շարունակում էր իր հարցուփորձը Ուհանես բիձեն։

— Երեք ամսվա։

— Պա հո՜…— միաբերան զարմացան ամենքը։

— Համեցեք, ղարիբ ախպեր, նստի, հաց բերեն, հաց անուշ արա։

— Չէ՛, շնորհակալ եմ, վռազ եմ. ձեզանից ո՞վ ալյուր կծախի, մի չափ ալյուր տա՝ գնամ։

— Ախչի, մի չափ ալյուր դուրս բերեք,— դռնից ձեն տվեց Ուհանես բիձեն,— գլուխ-գլուխ լցրեք։

Հարսներից մինը մի չափ ալյուր դուրս բերեց, ուզեց դատարկի մեջը, բայց նա թող չարավ։

— Ի՞նչ արժե…

— Ածա, դեռ ածա տոպրակիդ մեջը։

— Չէ, առաջ մի գինն իմանանք։

— Դեռ ածա, հետո կիմանաս, թե որ թանգ ըլի, դարտակելը հեշտ ա։

Ուստեն իր տոպրակը բաց արավ, հարսն ալյուրը մեջը դատարկեց ու գնաց։

— Դե հիմի ի՞նչ տամ,— հարցրեց ուստեն՝ ծոցից քսակը հանելով։

— Ոչինչ, ուստա, ոչինչ չի հարկավոր, քեզ փեշքեշ, մեր աշխարքումը ղարիբից հացի փող չեն առնիլ, էդ տեսակ ադաթ չկա…— ասավ Ուհանես բիձեն ու շարունակեց իր չիբուխը ծխել։

Ուստեն մի քիչ շփոթվեց, չեմ ու չում արավ ու գնաց։

Ուստի գնալուց հետո մի կարճատև լռություն տիրեց, ապա թե խոսեց մի գյուղացի.

— Էն օրը մինն եկել ա, թե՝ մածոն եմ ուզում։ Հարսները մածոն դրին առաջին, կերավ պրծավ, հիմի վեր ա կացել, թե՝ ի՞նչ արժե…

— Ասում եմ՝ ի՞նչը…

Թե՝ մածոնը… ​ — Ասի՝ ա՛յ մարդ, գլխիցս քաշվի, էդպես բաներ մի խոսիլ, թե չէ՝ ոչխարի էլած կաթն էլ կցամաքի…

— Ա՜յ տղա, բա ի՞նչպես անենք… էն լա՞վ ա, որ ով գա մուֆտա ուտի ու տանի՞… էս վրա քանիսն են գալի, գիտե՞ս, թե չէ… էն օրը մնին էլ ես եմ մի խան ալյուր չափել տվել… էդ ո՞ւր կերթա,— մեջ ընկավ Ուհանես բիձու փոքր ախպերը։

— Որ գա՝ մին էլ տուր…— գլուխը վեր քաշելով հանդարտ խոսեց Ուհանես բիձեն։

— Օջախդ շեն կենա,— վռչացին մի քանի ծերեր։

— Աչքս լուս էլի՜. Սըվազից սկսած ով գա՝ չափի տուր, կասես ես նրանց համար եմ աշխատել… Ով գալիս ա՝ բարով, հազար բարի, բան ա ուզում՝ փողը բերի՝ տանի…

Ու սկսեցին վիճել։ Ուհանես բիձեն էլ տաքացավ, աղմուկը մեծացավ։

— Ո՜ւ-ո՜ւ-ո՜ւ…— ձորերում սուլում էր երկաթուղին։

Նոր էր մտել նա մեր ձորերը: